චතූගේ Band කථා #01 - Music ජීවිතේ පටන් ගත්ත හැටි...

මහ ලොකුවට ‘චතූගේ කථා’ කියලා නම දාගත්තට මොකද... කථා නම් ලියන්න වුනේ දෙක තුනයි. රස කථා දෙක තුනකුයි, බණ කථා ටිකකුයි ලිව්වා තමයි. ඒ වුනාට දැන් තමයි නියම කථාවක් කියන්න යන්නේ... සංගීත කණ්ඩායම් එක්ක කටයුතු කරද්දී සිදුවුනු රසබර සිද්ධි වගේම මගේ සංගීත ජීවිතේ මතකයනුත් ඔයාලත් එක්ක බෙදාගන්න තමයි මේ සූදානම... එහෙනම්, මෙන්න චතූගේ බෑන්ඩ් කථා...

            Music Band එකක් play කරනවා දැකලා තියෙන්නේ කවුද ? මෝඩ ප්‍රශ්ණයක් නේ ? Band එකක් ගහනවා දැකලා නැත්තේ කවුද... Band එකක් stage එකක නැගලා හැමෝටම පේන්න perform කලාට තිරෙන් පිටිපස්සේ මොනවද වෙන්නේ කියලා දන්නේ නැතුව ඇති‍ නේද ? ඉතින් අවුරුදු 06 ක්ම bands වල play කරපු කෙනෙක් විදියට මට හිතුනා ඔය රස කථා ටිකක් ලිව්වොත් හොඳයි කියලා. ඔය බෑන්ඩ් කථා ඔක්කොම එක පෝස්ට් එකකින් නම් කියලා ඉවර කරන්න බැරිවෙයි ඕං. ඒක නිසා මම ඒක කොටස් 2-3 කට කියන්නම් හොඳේ. එහෙනම්... බහිමු කථාවට...

            Music කියන්නේ ඇත්තටම මගේ ඔලුවෙන් භාගයක් කිව්වොත් හරි. මගේ ඔලුවෙ භාගයක් IT, භාගයක් music… (මේ වෙනකොට නම්  80% ක් විතරම IT තමයි...) දැන් අපේ නෝනි මේක දැකලා අහයි... “එතකොට මම...!!!”  කියලා... ඒක ඉතින් මෙහෙමනේ... ඔලුව එකක්, love එක වෙන එකක්. වැඩ කරන්නේ බුද්ධියෙන්... love කරන්නේ හදවතින්... හරි... ඒක ඉවරයි ඈඃ...

            පොඩි කාලේ ඉඳලම සංගීතෙට උනන්දුවක් තිබුනා. හැබැයි ඉතින් එකක් කියන්න ඕනෙ... මම මුළු ඉස්කෝලෙ කාලෙටම stage නැගලා කවියක් වත් කියලා නෑ. ඒ තරමටම ලැජ්ජා‍කාරයෙක් මං. ඔය සංගීතෙට තියෙන හැකියාව නම් උපතින්ම ආපු දෙයක් කිව්වොත් හරි. අපේ අම්මා මාව බඩේ තියාගෙනම තමයි සුජාතා අත්තනායක මහත්මියගේ සංගීත පන්ති ගිහින් තියෙන්නේ. මාරයි ඈඃ... අනික අපේ තාත්තත් නාට්‍ය කාරයෙක්. අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම කලාවට බර නිසා ඒ ආභාෂය ලැබෙන්නැති මගෙ හිතේ. කොහොම වුනත්, සංගීතෙට කොච්චර ආස වුනත්, play කරන්න instrument එකක් වත් ගෙදර තිබුනේ නෑ. තාත්තගේ නාට්‍ය වලට ගන්න බෙර වගයක් නම් තිබුණා මතකයි. ඒවා ඇල්ලීම පොඩි ළමයින්ට තහනම් !!! තව... සර්පිනා එකකුත් තිබුණා. ඒක play කරන්න හම්බවෙන්නේ අම්මා ඒක එළියට ගත්තොත් තමයි. අපිට තනියම සර්පිනාව ගහන්න දෙන්නැති වෙන්න හේතු දෙකක් තිබුනා. එක: බැලෝ එකේ patch වගයක් සහ තව තව තාක්ෂණික දෝෂ වගයක් තිබුනා. ඇන්ටික් බඩු නොවැ... දෙක: අපි හිච්චි ඇට්ටෝ ඒ දවස්වල. ඉතින් බැලෝ එක අදින්න තරම් අත් පොඩි ලොකු නෑ නොවැ. මේ කියන කාලේ මට අවුරුදු 10-12 ක් විතර ඇති. ඉතින් බොහොම අමාරුවට සර්පිනා එකේ බැලෝ එක ඇද ඇද ‘දිය ගොඩ සැම තැන...’ play කරා යන්තම් මතකයි...

            ඔය පූර්විකාවට අමතරව මගේ සංගීත ජීවිතේට ලොකුම හයිය දුන්නේ අපේ මහප්පා (තාත්තගේ අයියා) කියලා නොකිව්වොත් ඒක ලොකුම වැරුද්දක් !!! එදා ඒ තරම් නොදැනුනාට ආපහු හැරිලා බලනකොට මහප්පගේ වටිනාකම අද තමයි තේරෙන්නේ. මහප්පා නිතරම ඩුබායි යනවා එනවා... එයා වැඩ කරපු bank එකේ වැඩ වලට. ඉතින් මේ කියන දවස්වල මහප්පා රට ගිහින් ඉන්දැද්දි මම එයාට ලියුමක් යැව්වා මෙන්න මෙහෙම. “අනේ මහප්පේ... පුළුවන් නම් මට චූ...ටි organ එකක් ගේන්න...” කියලා. Organ එකකට තිබුනු ආසාවට ඔහේ ලියලා යැව්වා වුනාට මම හිතුවේ නෑ ලැබෙයි කියලා. කොහොම හරි... ඒ පාර මහප්පා ආපහු ලංකාවට එද්දි මටත් චූ...ටි organ එකක් ගෙනල්ලා තිබුනා. පස්සේ ආරංචි වුනු විදියට ලොකු නැන්දගේ පුතා මල්ලිටයි, පොඩි නැන්දගේ පුතා මල්ලිටයි, මං පුතාටයි organ තුනක්ම ගෙනත්. අපේ හොන්......ඳ මහප්පා...! එතකොට මම ඉස්කෝලේ 7-8 විතර කාලේ. වයස 12-13 ක් වගේ. මහප්පා ගෙනත් දුන්නේ CASIO SA-11 කියලා පොඩි organ එකක්. කොම්පියුටර් කීබෝඩ් එකකට වඩා ඩිංගක් ලොකු ඇති ඕන්නම්. දැන් ඉතින් පොඩියට පෙනුනට... ඒ දවස් වල නම් මට ඒක Roland Fantom එකකටත් වඩා ලොකුයි.

මේක තමයි ‍මගේ සංගීත ජීවිතේ ඇරඹුම. එදා ඉඳන් ඔය පේන casio කොටේට නිවනක් නම් තිබුනේ නෑ. මගේ වැඩේ ඉතින් දවසම ඕක ඔබ ඔබ ඉන්න එක තමයි. ඒ දවස්වල music ගැන මෙලෝ දෙයක් දන්නෙ නෑ. කොටින්ම කිව්වොත් ‘ස’ (C note) තියෙන්නේ කොහෙද කියලවත් දැනං හිටියේ නෑ. ඒ වුනාට play කරන්න තමයි ආසාව තිබුනේ. මම ඒ organ එකට ගොඩාක් ආදරේ කලා. අදටත්... දැනුත්... ඒක මගේ ගාව තියෙනවා. දැන් එයාට අවුරුදු..... (එක්කො ඕනෙ නෑ...! මේක බලන එවුන් ඊළඟට ගණන් හදන්න පටන් ගනියි මට වයස කීයද කියලා...!!!)

හි..හී... organ එකට අවුරුදු 14 ක් වයසයි ‍බොලං... මගේ ජීවිත කාලෙන් භාගයක්ම වගේ ඒකා මගේ ළඟ... (දැන් ගණන් පොත් අරගෙන හදාපල්ලකො වයස...!)

Organ එක ලැබිලා සතියකින් වගේ අපේ අයියා කොහෙන්ද මන්දා notation (ගීත ස්වර ප්‍රස්ථාර) වගයක් ගෙනත් තිබුනා. ඒ දවස්වල එයා කැඩෙටින් කරනවා. Platoon එකේ යාළුවෙක්ගෙන් copy කරන් ඇවිත්. copy කලා කිව්වේ pen එකකට එහෙම නෙවෙයි ඕං... (ඒ කාලේ පෙන් කියලා තිබුනේ බෝල්පොයින්ට් පෙන් තමයි ඉතින්...) කොලේ බලාගෙන තව එකකට ලියාගෙන ඇවිත්. ඔය ප්‍රස්ථාර ටික තෝරලා තෝරලා ගහන්න පුළුවන් කියලා හිතුනු notation දෙක තුනක් තෝරගෙන ටිකක් professional විදියට practice කරන්න ගත්තා. මට තාමත් මතකයි... මම මුලින්ම play ‍කලේ කපුගේ මාස්ටර්ගේ ‘බිම්බරක් සෙනග’ සින්දුව. අයියයි, මමයි දෙන්නම ඔය දවස්වල එකට ප්‍රැක්ටිස් කරනවා. ඊට පස්සේ අපි දෙන්නත් එක්කම රූකාන්ත මහත්මයාගේ ‘අංග‍නාවෝ’ පුරුදු වුනා. දැන් ටික දවසකින් අපි දෙන්නටම ඔය සින්දු දෙකම පුලුවන්...

කොහොමින් හරි අයියට දවස් 4-5 ක්ම practice කරන්න වුනේ නෑ. ඔය අතරෙදි කොහොමහරි තටමලා තටමලා මම උපාලි කන්නන්ගරගේ ‘දුම්බර මිටියාවත පැත්තේ...’ සිංදුව පුරුදු වුනා. ඒ දවස්වල නොදන්නවා වුනාට මම ඒක පුරුදු වුනේ ear එකට play ‍කරලා. ඒ කියන්නේ සිංදුව කනට ඇහිලා පුරුදු විදියට මතකෙන් play ‍කරන එකට. කො‍හොම හරි ඔය විදියට ඔය සිංදුව ඉවර කරන්න දවස් තුන හතරක්ම ගියා. අයියා ඇවිත් මම ඔය සිංදුව play ‍කරනවා බලන් ඉඳලා මගෙන් අහනවා... “කෝ notation... ?” කියලා. ඕක ඉතින් අයියා ගෙනාපු Notation ගො‍ඩේවත්, වෙන කොහේවත් ලියලා තිබුනු එකක්වත් නෙවෙයිනේ.

මම ‘දුම්බර මිටියාවත’ තනියම පුරුදු වුනා කිව්වම අයියට ටිකක් අප්සෙට්... අහලා ගහන කොට වැරදියි... සම්මතයෙන් පිටයි... සිංදුව හරියට වදින්නෑ... වගේ එක එක seen. ඉතින් එදායින් පස්සේ මම notation පස්සේ යෑම නැවැත්තුවා. මට ඇහෙන ඇහෙන සිංදු වරද්ද වරද්ද පුරුදු වුනා. ඔය කාලේ octaves, scales, chords මොන මලදානයක් වත් දන්නේ නෑ. සිංදුවේ මුල අහුවෙන්නේ කොතනින් ද... එතන ඉඳන් ඉතුරු නෝට්ස් ටික අහුල ගන්නවා. සමහර අමාරු සිංදු අල්ලගන්න දවස් ගණන් පුරුදු වෙන්න වුනා. කොහොම හරි ඔය විදියට ටික ටික සිංදු practice කරගෙන ගියා.

දැන් ඉතින් මම 8 වසරේ අන්තිම හරියේ වගේ. අපේ ගෙදර ඉඳන් මීටර 50 ක විතර පේන දුරින් මට වඩා අවුරුද්දක් වැඩිමල් 9 වසරේ යාළුවෙක් හිටියා... නම ජීවන්. ජීවන්ටත් පොඩි music උණක් තිබුනා. අපේ ආච්චිගේ අයියාගේ පුතා, ඒ කියන්නේ මට නම් නෑකමට මාමා කෙනෙක් හිටියා ප්‍රාදේශීය සභාවේ මන්ත්‍රී කෙනෙක් විදියට. ඒ ගොල්ලන්ගේ ගෙවල් තිබුනෙත් පේන දුර. ඒ ගෙදරට තමයි ඉතින් කට්ටියම සෙට් වෙන්නේ. එතනින් තමයි ජීවන් එක්ක ෆිට් වුනේ. අපේ ගේ තිබුනෙත් පාර අයිනේ. ඉතින් පාරෙ යද්දී මම organ එක තලනවා ඇහිලා වෙන්න ඇති බුවා කිව්වා අපි දෙන්නම සෙට් වෙලා බෑන්ඩ් එකක් ගහමු කියලා. ඒ දවස්වල අපි නොදන්න බෑන්ඩ් !!! කොහොම වුනත් සතියකට සැරයක් වගේ සෙට් වෙලා ඔය මොනවා හරි සිංදු ටිකක් ගහලා practice කරන්න පුරුදු වුනා. ඔය කාලේ, (96-97 වගේ)  මට මතක විදියට, X-ray කාඩ් හරි - ‍ෆෝමිකා බෝඩ් හරි රීප්ප පට්ටම් වලට ගහලා හදාගත්ත ඩ්‍රම් සෙට් එකක් ජීවන්ට තිබුණා. ඕකට ඉතින් ඩ්‍රම් සෙට් එකක්ම කියලා කියන්න බෑ. ටිකක් අමුතු භාණ්ඩයක්... මම ඕගන් එක Full Volume කරගෙන ගහනවා... ජීවන් අර කෑලි ගොඩට තඩි බානවා...! ජීවන්ලගේ ගෙදර තිබුනෙත් පාර අයිනේ නිසා ඔතනින් යන බස් වල යන උදවිය අපේ ගාලගෝට්ටිය බලන්න බස් එකේ ජනෙල් වලින් ඔළුව දාගෙන බල බල ගියපු හැටි මට තාමත් මතකයි.

ජීවන්ගේ යාළුවෙක් තමයි සංජය කියන්නේ. දෙන්නා එක වයසේ - එක සෙට් එකේ. මිනිහත් හිටියේ හූවක් කිව්වොත් ඇහෙන තරම් ළඟපාතක. ජීවන් එක්ක තිබුනු යාළුකම නිසාම සංජයත් නිතර නිතර ආවා ගියා... නිතරම මුණ ගැහුනා. ඒත් මමයි, සංජයයි අතර ලොකු බ්‍රැකට් එකක් තිබුනේ නෑ. මම 9 වසරේ ඉන්දැද්දි දවසක් මං ඉස්කෝලෙ ඇරිලා බස් එකෙන් ගෙදර එද්දි සංජයව හම්බවෙලා කථා කළා. මම ඒ කාලේ බස් වල ඉස්සරහ seat එකේ යන්න මාර පෙරේතයි. ඔය seat එක හිස් වෙනකල් හරි හිටගෙන යනවා. ඉතින් මම ඔය ඉස්සරහ අයිනේ seat එකේ වාඩිවෙලා ලොක්කා වගේ යනවා. සංජයත් ඉස්සරහ‍ට ඇවිත් එහා පැත්තෙන් වාඩි වුනා. ඒ දවස්වල ඌ 10 වසරේ... දිග කලිසම් අඳින්න ගත්ත අළුතනේ ඉතින්... seat එක හෝදපු නැති ටික විතරයි...! එක විකාරයයි...

“උඹලා බෑන්ඩ් එකක් ගහනවලු නේද ?” සංජය එහෙම ඇහුවා. 


“එහෙම කියලා නෑ බං... නිකං ඔහේ ප්‍රැක්ටිස් කරනවා...” මම කිව්වා. 


“ඉතින් අපි සෙට් වෙලා බෑන්ඩ් එකක් පටන් ගමුකෝ...” ඔන්න සංජය මාතෘකාවට ආවා.

එදා ඔහොම ආරම්භක කථාබහ කරලා, ජීවන් එක්කත් වචනේ දාලා අපේ three piece band එක පටන් ගත්තා. ජීවන් එදා ඉදන්ම ආසා ඩ්‍රම්ස් ගහන්න. සංජයටත් ඕනෙ වුනේ ඩ්‍රම්ස්...! කොහොම හරි කථාබහ කරලා, සාකච්ඡා මාර්ගයෙන් ප්‍රශ්නේ විසඳ ගත්තා. සංජයට ඩ්‍රම්ස් දීලා ජීවන් pad ගහන්න කැමති වුනා. Pad කිව්වේ... Octapad... දන්නවනේ අර...කොටු 8 කට බෙදපු පැතලි ලෑලි කෑල්ලක් වගේ තියෙන භාණ්ඩෙ.

ඉතින්... ඔය දවස්වල... සංජයලගේ ගෙවල් පාරේ කිට්ටුවම හිටියා බෑන්ඩ් එකක Octapad ගහන අයියා කෙනෙක් ‘සොභාත්’ කියලා. එයා X-ray කාඩ් වලින් ලස්සනට Octapad එකක් හදාගෙන තිබුණා ප්‍රැක්ටිස් කටයුතු වලට. අපේ ජීවන් වැඩේට අළුත් නිසා සොභාත් අයියා ජීවන්ට Rhythm දෙක තුනකුත් කියලා දුන්නා. මට මතකයි... ඌ ඒ ටික සති ගාණක් පුරුදු වුනා. කොහොම වුනත් percussion ඇ‍ඟේ තියන එකාට drums වලින් Octapad වලට මාරු වුනා කියලා වෙනසක් නෑ. ජීවනුත් හොඳට ප්‍රැක්ටිස් කරලා වැඩේ අල්ල ගත්තා. සොභාත් අයියගේ pad එක ආදර්ශෙට අරන් අපිත් duplicate Pad එකක් තනා ගත්තා. සංජයත් රීප්ප කපලා, ත්‍රිකෝණ පට්ටම් හදාගෙන, උගෙ මොකක්ද මන්දා ලෙඩකට ගත්තු X-ray කාඩ් ටිකකුත් ඒවට ගහලා ඩ්‍රම් සෙට් එකේ toms ටික හදා ගත්තා. ඔය විදියට අපි තුන්දෙනා ටිකෙන් ටික බඩු ටික හදාගෙන ප්‍රැක්ටිස් පටන් ගත්තා. අරුන් දෙන්නගේ ටකරන් කරච්චලේට මගේ ඕගන් එක ඇහෙන්නැති නිසා මංම පොඩි amp කට්ටක් අටෝ ගත්තා. පස්සෙ නම් සංජයලගේ ගෙදරින් බර බර දාද්දිම 50,000/- ක් විතර වටින set-up එකට ඕගන් එක plug කලා.

ඉතින් ඔය විදියට අපේ චූටි බෑන්ඩ් එක ගොඩාක් වෙලාවට සෙට් වුනේ සංජයලගෙ ගෙදර තමයි. උන්ගෙ ගේ තිබුනේ පන්සල එහා පැත්තේ. ඉතින් පෝයදාට ප්‍රැක්ටිස් නෑ. ‘නෑ’ කිව්වට ඉතින්... නොකෙරුවමත් නෙවෙයි... ඉතින් ඔය විදියට අපි තුන්දෙනා අවුරුදු දෙක තුනක්ම බෑන්ඩ් එක කරගෙන ආවා...

අපේ three piece band එකේ රස කථා එක්ක ඊළඟ කොටසින් හම්බවෙමු එහෙනම්... three piece band එක full band එකක් වෙලා... sound setup වල ප්‍රැක්ටිස් ගිය හැටි... අපේ opening show එක හා එතනින් එහාට ගිය අවුරුදු 6 ක බෑන්ඩ් සීන් ඔක්කොම ඉස්සරහට අහන්න ලැබේවි. එහෙනම්... තරහා නැතුව හොඳ ළමයි වගේ ඊළඟ කොටස වෙනකල් පොඩි විරාමයක් ගමු හොඳේ... ජයවේවා !!!

Music Band එකේ මුල් දවස්... - බෑන්ඩ් කථා #2 >>>

---

---

---